WoW i przepraszam

Hej! Dzięki wam za ponad 500 wejść i chce was jeszcze przeprosić, że na razie nie dodałam rozdziału, otóż dostałam szlaban więc rozdział pojawi się jak moja kara się skończy. I Mroczny każe przekazać, że zbiera datki na pączki xDD To by było na tyle jeszcze ras dzięki i przepraszam.

Rozdział 2

Oto nowy rozdział wiem trochę długo ale mam mało czasu proszę o komentarze, bo nie wiemczy ma sens pisanie. Skoro nikt tego nie czuta... Dobra nie przedłużam tadam!!!! ☺
_____________________________________________
Kornelia
 Nico przyszedł do mnie w nocy, obudził pocałunkiem i zaczął nalegać abym z nim gdzieś poszła, bo chce mi coś pokazać.
- No, choć Nela! Nie daj się prosić!
- Zostaw mnie! Ja chcę spać! 
- A ja chcę ci coś pokazać.
- A ja nie chcę tego widzieć.
- Ok.- Powiedział Nico. Przysunął sobie krzesło obok mojego łóżka, usiadł oparłszy łokcie na kolanach i wspierając głowę na dłoniach, zaczął się we mnie wpatrywać niemal nie mrugając powiekami. Gdy on tak siedział naszły mnie myśli, że naprawdę ma mi coś ważnego do pokazania. Jednak te przemyślenia przerwało coś, co mnie trochę zirytowało… mianowicie.
- A jak ty tutaj właściwe wszedłeś? Przecież zamykałam drzwi.
-Ty nie, to ja też nie.
- Nawet jak ciebie poproszę?- Powiedziałam już całkiem rozbudzona.
- Nawet wtedy.
- Na pewno?
- Tak.- Odpowiedział krótko.
- A co mogę zrobić żebyś mi powiedział?- I już znałam odpowiedź.
- Pójść ze mną.
- No… dobra.- Wstałam ociągając się przy tym jak tylko mogłam, założyłam coś na siebie i razem z Nico wyszliśmy z Wielkiego Domu na przyjemne ciepło czerwcowej nocy.- No dobra, a gdzie ty mnie właściwie prowadzisz?
- Zobaczysz, nie zawsze musisz wszystko wiedzieć.-Uśmiechnął się i objął mnie ramieniem, ja wtuliłam się w niego i tak przeszliśmy cały obóz przez nikogo niezauważeni aż na plażę. Tam Nico usiadł na piasku, a ja nie wiedząc, na co czeka postanowiłam pójść w jego ślady. Zapatrzyliśmy się w ocean.
- Nie sądziłem, że tek szybko uda mi się ciebie wyciągnąć z łóżka.
- I co w związku z tym?
- Będziemy musieli trochę poczekać.
- A na co?
Nie odpowiedział, uśmiechnął się tylko jakby sam do siebie. Po jakiś piętnastu minutach zaczęło się robić widno, a tuż przed wschodem słońca Nico wstał i podał mi rękę. Gdy stanęłam obok niego przytulił mnie mocno i szepnął mi do ucha:
- Nic się nie bój, jestem przy tobie.
Zanim zdążyłam się niego o cokolwiek zapytać opanowała mnie totalna ciemność. Nie wiedział gdzie jest dół, a gdzie góra, czułam tylko silne ramiona trzymające mnie w uścisku. Zamknęłam oczy i wszystko ustało tak samo szybko i niespodziewanie jak się zaczęło.
- Już.- Usłyszałam przy uchu szept.
- Mogę otworzyć oczy?
- Możesz, chyba, że nie chcesz.
Gdy ponownie otworzyłam powieki zobaczyłam, że stoimy na podjeździe przed moim domem. Zdziwiło mnie to trochę, ponieważ jeszcze przed sekundą byłam nad zachodnim wybrzeżem stanów, a teraz stoję jakby nigdy nic w Los Angeles.
- Pomyślałem, że zechcesz wziąć parę rzeczy z domu.- Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Mimo ciemności, jakie panowały tutaj w porównani z plażą w obozie, doskonale widziałam zarys wielkiej białej willi na tle nieba w kolorze atramentu. Mój dom, który był dla mnie złotą klatką, a z której to wybawił mnie mój rycerz - jak się wczoraj dowiedziałam - na czarnym pegazie. 
- No śmiało.- Powiedział Nico uśmiechając się i pociągnął mnie w stronę drzwi.
- Ale… ale ja nie mam klucza?
- I co w związku z tym?
- Nie wejdę do domu. 
- Poczekaj.-I zniknął, a raczej pojawił się po drugiej stronie drzwi, które właśnie się przede mną otworzyły.
- Jak…?
- Co „jak”?
- Jak ty…? Ty przecież byłeś, a potem byłeś zaraz tam i ciebie nie było…
- Że co?- Powiedział, a jego usta rozciągały się w coraz szerszym uśmiechu.
   „Boże, jak ja go kocham!” Pomyślałam. Wiem, że znam go dopiero od wczoraj, ale to musi być ten jedyny.
- No, choć.- Tymi słowami zaciągnął mnie na Ziemię. Weszłam do domu. Na wprost znajdował się ogromny salon, urządzony na biało, beżowo. Po obu stronach przestronnego holu spływały schody na pierwsze piętro. Poprowadziłam Nico na górę. U szczytu schodów skręciłam w lewo. Szliśmy teraz razem długim i szerokim korytarzem oświetlanym tylko przez lampki ledowe, które były ukryte tuż pod sufitem. Potem skręcił on w prawo gdzie na samum końcu znajdował się mój pokój. Na jego środku stało ogromnych rozmiarów łóżko, z mnóstwem poduszek. Na wprost od niego znajdował się taras, którego rozciągał się piękny widok na Los Angeles i morze. Obok wyjścia na taras stało moje biurko, jak zwykle zawalone książkami, zeszytami i różnymi takimi. Po mojej prawej stronie była łazienka, a po lewej garderoba. Tam właśnie się udałam, a Nico usiadł na łóżku i odpłynął gdzieś myślami. Ja zajęłam się pakowaniem. Najpierw wyciągnęłam z dna szuflady mój ulubiony, chociaż stary plecak. Znalazły się w nim dwie ciepłe bluzy, trzy pary spodni, kilka T-shirtów, dwie pary trampek, adidasy i mój ulubiony dres do biegania. Wróciłam do pokoju. Z biurka wzięłam iPod ’a, książkę, która wcześniej zaczęłam czytać, laptopa i zdjęcie mamy. Upchnęła wszystko. Zapięłam plecak i usiadłam obok Nica. Ten spojrzał na mnie radosnymi oczami i pocałował.
- To, co? Masz już wszystko?
- Jeszcze szczotka do włosów, szczoteczka i takie tam.- Poszłam do obszernej, jak wszystko w tym domu, łazienki. Podeszłam do umywalki i spojrzałam w lustro. Nie wyglądałam jak dawna ja, teraz, z rozpuszczonymi i potarganymi włosami, w byle jak założonych ciuchach i uśmiechnięta, wprost kipiąca radością. No tak, w końcu jestem wolna. Zabrałam szybko wszystko, co było mi potrzebne, włożyłam do bocznej kieszeni i kiedy już miałam wychodzić obok mnie stanął on. Nigdy jeszcze mi się nie podobał tak jak teraz. Obią mnie od tyłu jedną ręką, drugą odgarnął mi włosy z lewego barku i pocałował mnie w szyję. Tyle, że to nie był już taki nieśmiały pocałunek jak przedtem. Ten był odważny, a nawet łapczywy, gorący, namiętny. Czułam ciepło jego warg na swojej skórze. Odwróciłam się do niego i wtuliłam w jego umięśniony tors. Czułam bicie jego serca, które teraz biło tylko dla mnie. Wiedział, że jestem bezpieczna, bo on jest przy mnie.
   Staliśmy tak wtuleni w siebie jakiś czas. W końcu, gdy nasyciliśmy już palące pragnienie bliskości siebie Nico odezwał się nie wypuszczając mnie jednak z objęć.
- Wracamy do obozu?
- Dobrze.
- Zamknij oczy. – Posłusznie zrobiłam to, co mi kazał. On pocałował mnie w głowę, a gdy otworzyłam oczy by na niego spojrzeć byliśmy już z powrotem na parzy. Jedyne, co się zmieniło to to, że teraz słońce wzniosło się już ponad horyzont. 
- No to teraz powiesz i jak wszedłeś w nocy do mojego pokoju. 
- Tak samo jak przed chwilą znaleźliśmy się w Los Angeles, a teraz tutaj.
- Czyli jak?
- Czy ty wszystko musisz wiedzieć?
- Powiedziałeś, że jeśli ja z tobą pójdę to ty mi powiesz jak to zrobiłeś. Więc teraz musisz mi to wyjaśnić.
- Nie.
- Tak. Ja tobie zaufałam i poszłam z tobą mimo tego, że prawie w ogóle ciebie nie znam i nie chciałeś mi powiedzieć, a ty?
- Nie przysięgałem na Styks, że spełnię dane tobie słowo, czyż nie? 
- Aha.- Odsunęłam się od niego, zrzuciłam plecak na piasek i zaczęłam płakać. Nico z początku nie wiedział, co robić, po chwili jednak podszedł do mnie powoli i przytulił.
- Hej… Nie płacz… No proszę cię, nie płacz… Nie mogę ci tego powiedzieć.
- Nie możesz czy nie chcesz?!- Na jego twarzy widać było wewnętrzną walkę, w końcu powiedział.
- Nie mogę, ale to dla twojego dobra.
- Obiecałeś!!!- Wyrwałam mu się i zaczęłam uciekać wzdłuż oceanu płacząc i krzycząc żeby mnie zostawił, żeby sobie poszedł, że nie chcę go znać skoro on mi nie ufa. On biegł jednak za mną. Na początku wyprzedzał mnie i próbował zatrzymać, ale wtedy ja mu się wyrywałam i uciekałam dalej. Biegł, więc, po prostu za mną zachowując bezpieczny dystans. Po kilku kilometrach biegu nieustannie płacząc zaczęłam zwalniać, później iść, w końcu padłam z wycieczenia. Wtedy on wziął mnie na ręce i zaniósł do Wielkiego Domu. Położył mnie na łóżku i usiadł obok mnie czuwając. Około godziny dziesiątej obudziły mnie jakieś głosy w korytarzu. Nie bardzo chciało mi się jeszcze wstawać, więc nawet nie otworzyłam oczu. Wsłuchałam się tylko w rozmowę prowadzoną pod moimi drzwiami:
-..... Nie mogę jej przecież tego powiedzieć ledwo uniknąłem kary, kiedy Percy z Mrocznym się o tym dowiedzieli- mówił lekko zdenerwowanym głosem Nico.
- Rozumiem – powiedział Chejron- Z tego, co mówisz wnioskuję, iż Kornelia chce opuścić obóz, a wiesz dobrze, że to mogłoby być dla niej niebezpieczne- No nie, o czym oni w ogóle dyskutują? To chyba nie jest więzienie tylko obóz i nie mam przymusu tutaj zostawać! Wstałam szybko, dopadłam drzwi i otworzyłam je.
- Przepraszam bardzo, ale to chyba ja sama zadecyduje, czy chce opuścić to wariatkowo!
- Masz prawo być zdenerwowana....
- I JESTEM!!!
-..... Ale chciałbym z tobą porozmawiać po śniadaniu o tym wszystkim. Jeśli po naszej rozmowie nadal będziesz chciała nas opuścić nie będę cię zatrzymywał. Zgoda?
- Niech pan przyrzeknie na Styks.
- Ja Chejron przyrzekam na Styks tobie, córko Posejdona, że nie będę cię zatrzymywał, jeśli będziesz chciała opuścić Obóz Herosów.
- Dobrze- zdziwił mnie jego uroczysty ton jednak starałam się tego po sobie nie poznać- W takim razie spotkamy się tutaj po śniadaniu?
- Naturalnie- odpowiedział centaur. Ja wróciłam już trochę spokojniejsza do pokoju, ubrałam się i poszłam do pawilonu jadalnego, gdzie byli już wszyscy pozostali obozowicze. Stolik Posejdona był pusty. Nic dziwnego, bo Percy należy już do kadry i siada przy głównym stole. Po śniadaniu spakowałam się i poszłam na rozmowę z Chejronem: 
- Kornelio zrozum, on nie może ci tego powiedzieć.
- A czemu? Dlaczego nie może?!
- Kiedy ostatnim razem to komuś powiedział, ledwo wybroniliśmy go przed karą od jego ojca.
- To, po co mówił, że mi powie?!
- A tego to ja już nie wiem dziecko.
- Okej. Żegnaj Chejronie, może się jeszcze kiedyś spotkamy...
- Nie będę cię zatrzymywał, bo obiecałem, ale pamiętaj, że Nico naprawdę na tobie zależy.-Jakby mu zależało to by mi powiedział i z takimi oto myślami, poszłam w stronę wyjścia z obozu. Po drodze natknęłam się na syna Hadesa:
- Nela, proszę nie zostaw....
- NIE!!! Idę stąd, nie zatrzymasz mnie!!!- Byłam na niego wściekła. Więc po prostu go minęłam i wyszłam z obozu. Zamówiłam taksówkę i po paru godzinach ciągłego gapienia się w okno, byłam w domu. Kiedy weszłam do domu była pora kolacji zjadłam jakąś kanapkę i poszłam do pokoju zostawiłam rzeczy i poszłam wziąć prysznic, nie wiem ile tam siedziałam, ale pierwsze, co zrobiłam, gdy wyszłam to włożyłam piżamę, rzuciłam się na łóżko i zasnęłam. W środku nocy obudziły nie odgłosy brzmiące jak mlaskanie. Bojąc się, że to jakiś potwór, zeszłam cicho do kuchni. To, co zobaczyłam zwaliło mnie z nóg. Mroczny jadł pączki, które leżały w kuchni:
- MROCZNY?!
- Fo?
- Co ty tu robisz?!
-Malem fem wilnowac, ale te pogcki były takie pussne...
- Co?
- Eh... Miałem cię pilnować, ale te pączki były takie pyszne.... Nie mogłem się powstrzymać....
- Kto ci kazał mnie pilnować?
- Nico... On...On się o ciebie martwi....
- Jakby się martwił to by mi powiedział jak..- Urwałam, bo zauważyłam, że Mroczny coś wie, ale nie chce mi powiedzieć- czekaj! Ty coś ukrywasz! Widzę to … ty wiesz jak on robi ta sztuczkę z szybkim przemieszczaniem się. Powiedz!
-Nie mogę obiecałem mu, że nikomu nie powiem.....
- Mroczny proszę on też mi cos obiecał i nie dotrzymał słowa...
- No dobra on podróżuje cieniem. Ale nie mów mu, że ci powiedziałem. Proszę.
- Dobrze.-Powiedziałam, chociaż nic mi to nie wytłumaczyło. Przytuliłam się do pegaza, a on oparł mi szyje na ramieniu. To jest dziwne znam Mrocznego od przedwczoraj, a czuje, że tylko on mnie nie okłamuje, że jest ze mną szczery, że wie jak ja się czuje i zawsze swoim wariactwem próbuje mi poprawić humor. On jest jak prawdziwy przyjaciel, jest podobny do mojej przyjaciółki, która teraz mieszka bardzo daleko zachowuje się podobnie do niej, mimo, że nie jest ani herosem, ani śmiertelnikiem tylko pegazem....


                                                                                                         Mroczny


    Jak ja się lubię przytulać ale powiem wam najpierw jak się stało że tu jestem

[retrospekcja]
 Idę sobie spokojnie do Wielkiego Domu, a tu nagle  znikąd koło mnie pojawia się Nico 
- Co jest?
– Mroczny możesz coś dla mnie zrobić??? – O nie już się boje
- Co? Ja? Ja tu tylko sprzątam!
- Nie sprzątasz, bo nie masz jak, chyba, że ogonem, w co wątpię, bo jest idealnie czysty!!!!
- Dobra masz mnie, o co chodzi???
- A to, że mój ojciec chce z tobą poważnie porozmawiać nie, nie wiem, o czym i jeszcze pilnuj proszę Neli – jakieś eeeeee... Pół godziny później leciałem do Los Angeles tyle, że tym razem było jasno. Widoki bardzo ciekawe o i nawet jest już cukiernia, a może była tylko nie widziałem? Sam nie wiem ważne, że jest już czuje smak tych pączków mniam.... Ups... Rozmarzyłem się i prawie wleciałem w słup wysokiego napięcia albo wierze telefoniczną nie wiem już przeleciałem obok. Wylądowałem przy wejściu do podziemia dobra muszę coś zaśpiewać... No nie paczczajcie tak na mnie umiem śpiewać, co by tu... WIEM!!! Zaśpiewałem piosenkę Evanescence - Bring Me To Life, a tak właściwie tylko refren, bo reszty nie pamiętam.... Ważne, że wystarczyło i przynajmniej nie fałszowałem jak Percy pod prysznicem. Wszedłem do tunelu i po chwili leciałem już do zamku Hadesa. Nie był taki straszny jak go sobie wyobrażałem, a w środku to już w ogóle nie przypominał strasznego pałacu z mojej głowy. Wisiały tam obrazy i ściany były pomalowane w ciepłych barwach, w sumie to w jednej… czarnej. Całkiem ładnie Persefona ma tu dobry wpływ tyle, że teraz no są wakacje i jej tu nie ma..... O FUCK!!!! Nie ma Persefony, kto mnie przed Hadesem ochroni jak się wkurzy??? Zeusie ratuj swojego ulubionego, nie chwaląc się, pegaza!!! Doczłapałem się do sali tronowej i zobaczyłem pana podziemi, Demeter i Persefonę. Dzięki bogom, że Hades nie jest tu sam. Wpełzłem tam nie pewnie i zobaczyłem, że jest tam jakiś chłopak.
-Witaj Mroczny. - Rzekła Persefona
- Witam Panie, Pana... - Skłoniłem się lekko
- Mroczny.... To jest Marck...-Powiedział pan Hades
-Wielki Mistrz Strażników Ziemi, albo Podziemi jedno i to samo.... - Stwierdziłem, a wszystkim jak na zawołanie szczena opadła – um... czemu wszyscy tak na mnie paczają?
- Skąd ty to wiesz – tym razem odezwał się ów młodzieniec
- J-ja to po prostu... Czuje? - Nic nie poradzę, co się ze mną dzieje głowa mnie boli
- Mroczny, co jeszcze czujesz? - Zapytała Demeter przymknąłem oczy i poczułem jak nawał myśli wszystkich tu zebranych przelatuje przez moją głowę sprawiając mi lekki ból
- że... Że Hades ma ochotę na krwisty stek z polędwicy wołowej z sosem mięsnym i ziemniakami w boczku
- Skąd... Ty … to! - Pan podziemi nie wiedział, co powiedzieć 
- Dobrze..... Mroczny posłuchaj uważnie Strażnicy mają swój domek w obozie w głębi lasu niedaleko twojego ukochanego źródełka, nie mów o tym nikomu i proszę nie dopuść by ktokolwiek się puki, co o tym dowiedział... Dobrze? - Rzekła Persefona
- yy... Tak
- Możesz już odejść – po tych słowach skłoniłem się i odleciałem wyleciałem z Hadesu i poleciałem do willi Korneli.
[koniec retrospekcji]

Kiedy się tak przytulaliśmy wyniuchałem potwora... CHYDRE!!!!!!!! Ona tu idzie jest w ogrodzie i nagle tuż za mną przeleciał ognisty oddech hydry. Kornelia stała zszokowana wiedziałem, że nie wzięła broni z obozu! Stałem przed nią tak jak wtedy, ten sam potwór i prawie ta sama sytuacja i znowu oczywiście świt nawet ta sama godzina, czemu Tyche, czemu ja? Przysięgałem sobie kiedyś, że nie dopuszczę by taka sytuacja jak 9 lat temu się powtórzyła, ale najwyraźniej nie będzie mi to dane.

[retrospekcja]
To było rok zanim Percy przybył do obozu (wtedy jeszcze Luck mnie nie porwał ) Erza walczyła z hydrą, a ja razem z nią miałem wtedy jakiś 1 rok, czyli licząc na końskie 3. Starałem się jak mogłem, ale nic nie mogliśmy zrobić, miecz Er spadł do kanionu nie odwracalnie, hydra kłapnęła zębami prawie odgryzając jej rękę. Patrzyła na nas tymi swoimi czarnymi jak węgiel oczami, staliśmy już na krawędzi, nie było ratunku. Potwór za zioną ogniem, a dziewczyna chcąc mnie chronić zasłoniła mnie swoim ciałem, wtedy na głowę potwora spadło drzewo miażdżąc go nie wiedziałem, co się stało, aż nie zobaczyłem. Erzy leżącej przy moich nogach poważnie poparzonej ośmiolatka uratowała mnie, a to ja powinienem ją, znałem ją od moich narodzin, kochałem, była dla mnie jak siostra, kiedy skapnąłem się, co się stało, wrzuciłem ją na mój grzbiet i poleciałem do obozu. Opowiedziałem Chejronowi, co się stało, dzieciaki Apolla zaczęły ją leczyć i wyleczyły wyglądała jak nowa, ale pod koniec wakacji oznajmiła mi, że jej śmiertelny ojciec zabiera ją do Europy do Polski. Czyli tam gdzie ja nie mogę się dostać. Odebrał mi ją tak po prostu, bo dowiedział się o tym, że jedna misja poszła nie tak, a od kogo? Od Drew, nie nawiedziły się te dwie, a potem, potem zostało mi tylko tęsknić za jedyną córką Artemis
[koniec retrospekcji]

-NIE! TO SIĘ NIE POWTÓRZY!!!! - Krzyknąłem do potwora teraz już nie jestem źrebakiem nie boje się, pomszczę Erze choćbym miał zginąć! Zaatakowałem potwora, kopałem go, atakowałem z powietrza dobrze mi szło, ale potwór odepchną mnie na bok, uderzyłem o kamień stojący przy rzece w ogrodzie Neli łamiąc skrzydło. Słyszę już tylko jak ona krzyczy coś, przed oczami mam czarne plamy. Czuje, że ktoś tu jeszcze jest Nico tak to on, uratował córę Posejdona. Przeprasza ją, błaga przebaczenie, ale ona go nie słucha tylko biegnie do mnie.
- Mroczny!!! - Krzyknęła przerażona 
- Słucham?
- Jesteś cały? - Zapytał syn Hadesa
- A wyglądam jakbym był cały?- Opowiedziałem pytaniem na pytanie. Słyszałem ich myśli martwili się o mnie, bali się, że zginie. Kornelia uklęknęła przy mnie nie ważne, że w wodzie nie ważne, że moje skrzydło krwawiło, ona mnie przytuliła i wtedy stało się coś niesamowitego, poczułem jak woda płynie po mnie aż do mojej rany lecząc ją. Ona, to morsko oka dziewczyna to zrobiła, wyleczyła mnie.
- Jak ja to?
- Jesteś córką Posejdona, możesz tak robić... Wróć do obozu! - Powiedziałem
- Mroczny? Dlaczego ty się na nią rzuciłeś??? - Zapytał Nico
- Bo tak... 
- Bo tak. To nie jest odpowiedź – powiedziała Nela
- … J-ja nie chce o tym mówić....... To wracasz do obozu? - Próbowałem to powiedzieć spokojnie, ale nie mogłem ukryć tego, że w moim głosie jest strach, o nią, błaganie i rozpacz po przykrym wspomnieniu sprzed dziewięciu lat nie umiałem tego ukryć, byłem gotowy się rozpłakać, zabić się byle by wróciła, na szczęście nie musiałem robić żadnej z tych rzeczy.
- Dobrze Mroczny... Wrócę do obozu- powiedziała nie pewnie. Wstałem. Wsiadła na mój grzbiet... Syn Hadesa rozpłyną się w powietrzu, a ja z Kornelią na grzbiecie poleciałem do obozu Herosów. Na miejscu Nela musiała porozmawiać z Chejronem nie wiem, o czym poleciałem nad źródełko. Pamiętam czasy, kiedy przesiadywałem tu z Erzą jeszcze, jako źrebię to ona znalazła to miejsce, to tu nauczyła się rozumieć moją mowę. Na samo wspomnienie czerwonowłosej chciało mi się płakać. Miałem ochotę polecieć do Polski mieć wszystko gdzieś, ale nie mogłem ona by nie chciałem żebym zostawiał przyjaciół samych. Obiecywała mi, że kiedyś wróci i już nigdy mnie nie zostawi. Mam nadzieje, że spełni obietnice mi daną. Tak strasznie za nią tęsknie. Z moich oczu samowolnie popłynęły dwie samotne łzy. Nela, ona... Ona tak strasznie przypomina mi Erze i to nie z wygładu, ani z charakteru tak po prostu, one obie są tak niesamowite... W tym momencie usłyszałem, że ktoś się do mnie zbliża odwróciłem się i zobaczyłem Marck‘a. Co on tu robi?! A no fakt strażnicy mają chatę w tym lesie!
- Hej Mroczny!-krzykną czarnowłosy
- Hej Marck.
- Co tam?
- Wszystko gra.
- No właśnie widzę, jesteś załamany
- Skąd ty to...
- Widać po oczach! No ja muszę iść cześć do zobaczenia – powiedział strażnik i odszedł
- papa – naprawdę aż tak widać, że cierpię? Nie nie mogę się rozklejać. Dla Erzy! Dla Neli! Dla Obozu! Musze być twardy, muszę znów myśleć do przodu, ale... ale nie dam rady ten obraz płaczącej Er, mówiącej przez łzy, że wróci on nigdy nie opuści mojej głowy. Choćbym nie wiem jak się starał... Z takimi myślami tuptusiuje pod płacząca wierzbę, przy źródełku i mimo, że jest dzień zasypiam.

Przeeeeeeeeeepraaaaaaaaaaszaaaaaaaam

Tak wiem jestem straszna nic nie dodawałam ale niestety tak to jest w II gim. i do tego jeszcze brak weny no cóż rozdział się pisze myślę, że pojawi się w sobotę. Wybaczcie mi tak strasznie was przepraszam!!!!! :(

Rozdział 1

Siemam siema oto pierwszy rozdział pisałam razem z moją najlepszą przyjaciułką i tak będziemy pisać karzdy więc możecie sobie troszkę pocaekać xDD
---------------------------------------------------------------------------------------------------

Mroczny

Obóz Herosów. Jedyne miejsce gdzie czujemy się bezpiecznie. Jest to dla nas szkoła i dom. Naszym opiekunem jest Pan D.- innymi słowy Dionizos. Naucza nas Chejron, centaur, najmądrzejszy w obozie. Ale, zacznijmy od początku. Jestem pegazem, na imię mam Mroczny. Śmiertelnicy widzą mnie w postaci czarnego konia, rasy fryzyjskiej. Po ostatniej bitwie z Gają, w której wykazałem się nie lada odwagą, zostałem obdarowany przez bogów wieloma przydatnymi i fajnymi umiejętnościami, np. potrafię teraz mówić po ludzku i pisać myślą… tak myślą, polega to na tym, że w mojej głowie powstają zdania i są one automatycznie przesyłane do pamięci komputera czy na kartkę. Pozwoliło mi to na opowiedzenie wam tej historii. Jest ona… hmm… dość, bardzo, trochę ciekawa.
To co wam opowiem wydarzyło się po tejże właśnie bitwie.
- Mroczny, polecisz do Nico żeby pomóc mu sprowadzić do nas pewną heroskę. Córkę Posejdona… Mieszka w Los Angeles, Nico wie gdzie dokładnie, a i nie mów o tym Percy’emu, dobrze? -powiedział Chejron kiedy próbowałem wykraść mu pączki… no cóż, coś mi nie wyszło więc muszę obejść się smakiem… Czekaj? Czy on coś mówił o córce Pana Mórz? Tak! Moje wybawienie!
- No dobra. To w drogę!!
- Nie szalej.
- Ja? Skądże znowu! Ja nigdy nie szaleje.
- To się trochę mija z prawdą ale niech ci będzie. Leć już.
No i poleciałem. Jak dobrze znów szybować ponad chmurami! Chyba zgłoszę zażalenie do Głównej Siedziby Praw Magicznych Zwierząt, że Percy za rzadko pozwala mi latać… No dobra, teraz…JESTEM WOLNY!
I tak leciałem mijając miasta, które wyglądają w nocy naprawdę fascynująco, pasma górskie, rzeki i wiele takich. Zdziwiło i zmartwiło mnie zarazem to, że przez dwie godziny lotu, przez cztery tysiące czterysta dziewięćdziesiąt trzy kilometry NIE BYŁO ANI JEDNEJ CUKIERNI! Wracając do misji. Nico to spoko gość. Wykradał dla mnie pączki, widzicie jaki jest fajny? O już jesteśmy na miejscu. Ale chwila… gdzie on jest, ten Nico?
-Nico! JESTEŚ TU! – a teraz wyobraźcie sobie że w środku miasta, nocą znikąd pojawia się gadający koń… jaka jest wasza reakcja? No właśnie. To… ja się zmywam…
Latałem już od czterech godzin i ani śladu ani córki Posejdona, ani Nico… I nagle, ktoś zagwizdał. Nico! To on! To musi być on! I był.
- Gdzieś ty się szwendał Mroczny?!
- Ale miłe przywitanie!
- Czekam na ciebie od dwóch godzin!
- A skąd miałem wiedzieć że tu akurat jesteś?
- No dobra… nie wiedziałeś… Wracając do misji. To tutaj. – powiedział wskazując na OGROMNĄ willę.
- Dobra... to jaki jest plan??? –zapytałem.- No co? Nie mam kluczyków do tego czegoś… do tego… domu? Nic nie poradzę.
-Wchodzimy i no ten… zabieramy ją.
- Czyli zero kradnięcia im pączków i marchewek z kuchni? - w odpowiedzi dostałem tylko spojrzenie, które mogło tylko mówić „chyba cię pogięło”. Naszą zakończoną już konwersacje i ciszę która po niej nastała, przerwał dźwięk otwieranych drzwi, stop wróć przerwały dwie wężowe damy wynoszące ranną dziewczynę, coś około 16 lat. Bez zastanowienia wiedziałem, że to jej szukamy. Miała długie ciemne blond włosy i no ten oczy, podejrzewam morskie jak Percy ubrana była w czarne rurki, T-shirt, skurzaną kurtkę i Martensy. Była szczupła i, w tej perspektywie długa, w normalniej wysoka. Teraz pół przytomna niesiona przez dwie gorgony. Wyglądała strasznie, jednak na co dzień na pewno miała o wiele więcej uroku niż właśnie teraz. No cóż nie każdemu bitwa z potworami sprzyja tak jak mnie. Wiedzieliśmy co to oznacza więc bez wahania zaatakowaliśmy je. Po chwili została z nich tylko kupka popiołu. Nico wziął ją na ramiona i jakoś się z nią na mnie wdrapał i wszyscy razem polecieliśmy z powrotem do Obozu Herosów. Kiedy dolecieliśmy na miejsce mój towarzysz zaniósł dziewczynę do Wielkiego Domu i zajął się rozmową z Chejronem. Ja w końcu ukradłem pączki i poleciałem strzelić komara. Może mi nie uwierzycie ale miałem sen. Widziałem te dziewczynę rozmawiającą z Nico, a potem obraz się zmienił i byłem w fabryce pączków ale oczywiście raj nie może trwać wiecznie obudził mnie Percy gadający do siebie coś o jakiejś niesprawiedliwości, że coś jest nie fair, jeszcze o życiu i śmierci. Nie wiem nie słuchałem tylko szybko wymknąłem się tylnym wyjściem ze stajni i pogalopowałem prosto pod wielki dom, bo niby gdzie mam się podziać? Spotkałem tam naszego nauczyciela rozmawiającego z... eh niewiedze… muszę się kawałek przesunąć…. o teraz widzę, rozmawiającego z synem Hadesa.
- Chejronie… jak ona się czuje?
- Dobrze, może już wstać ktoś powinien ją oprowadzić po obozie. Może ty byś zechciał?
- Z przyjemnością, a gdzie ona jest?
- W Domu. Idź po nią i pokaż jej wszystko, a potem przyprowadź ją i Percy'ego do mnie.- tak zakończyli rozmowę i Nico poszedł po tą tajemniczą córkę Posejdona. Ja poczekałem na dole. Gdy się w końcu zjawili, hadesowy syn posadził ją na moim grzbiecie i zaczęło się zwiedzanie. Po pół godzinie stwierdziłem, że nie dam rady dłużej siedzieć cicho i się odezwałem:
- A może polecimy będzie szybciej???
- To nie taki zły pomysł Mroczny. Co ty na to Kornelio???
- Co?... Tak… pewnie. Chwila czy ten pegaz… właśnie przemówił? Czy mam może omamy?
- Nie, nie masz omamów. Spokojnie.... przyzwyczaisz się.... kiedyś – no co ja tylko mówię prawdę Percy nawet o tym nie wie, że ja mówię.- No to Nico, wskakuj!
- Ta… już pędzę…
-Ja to słyszę.
-Ale co takiego znowu? Przesłyszałeś się i tyle.
-Yhm… Ta jasne, jak zawsze. Tylko jedno mnie ciekawi, dlaczego te omamy słuchowe zawsze mam gdy ty poruszasz ustami? A najlepsze jest to że ruch twoich warg zawsze odpowiada temu co słyszę…
-Nie jesteś tu od gadania tylko od latania!- powiedział sadowiąc się na moim grzbiecie Nico.
-A to na pewno jest bezpieczne?-powiedziała z niewielkim lękiem Kornelia.
-No pewnie!
-Tak jeśli nie jadł dzisiaj pączków.
-Że…Że jak?
-Po nich dostaje małego świra… Nic ci nie grozi, w razie co, złapie ciebie.- objął ją w pasie, a ja wzniosłem się w niebo. Obóz Herosów widziany z góry to dla mnie nie rzadki widok, zwiedzanie zaczęliśmy od pokazania Korneli gdzie rośnie sosna Thali. Opowiedzieliśmy jej też dlaczego się tak nazywa i jakie znaczenie ma dla obozu. Ominęliśmy Wielki Dom i polecieliśmy prosto do domków. Nico powiedział jej w którym domku mieszkają jakie boskie dzieci. Następnie polecieliśmy nad plażą która rano wyglądała naprawdę pięknie. Następnie pokazaliśmy jej jezioro kajakowe, teatr, arenę i zbrojownie, w której wybrała sobie jako broń łuk, oraz krótki miecz. Potem pokazaliśmy jej strzelnicę, boisko, pola truskawek i las.. Na końcu polecieliśmy do stajni, gdzie Kornelia z zachwytem obejrzała wszystkie pegazy i stwierdziła, że ja i tak jestem najpiękniejszy no bo jakby miało być inaczej takie przystojniaki jak ja się często nie rodzą.
- Dobra to, co teraz??? - Zapytała Kornelia
- Teraz poznasz swojego brata.... - Odpowiedziałem z prawie niewidocznym nie smakiem
- Mojego brata? Został w Los Angeles. I do tego już go znam.
- Chodzi o twojego boskiego brata, czyli takiego, który ma takiego samego Boga jako jednego z rodziców. Nazywa się Perseusz Jackson ale mówimy na niego po prostu Percy, jego ojcem jest Posejdon tak jak twoim... - powiedział Nico
- To idziemy po niego? - ja sam jeden osobiście po niego nie pójdę nie ma mowy, a tak naprawdę to mam na niego focha i tyle no i jeszcze mi się nie chce.
Tak więc Nico prowadził Kornelię, a ja wlokłem się za nimi do domków. Okazało się to tylko marnotrawieniem czasu gdyż zacnego Glomomóżdżka tam nie było. Z tamtąd skierowaliśmy się do Wielkiego Domu, gdzie zastaliśmy Chejrona pochłoniętego rozmową z Perc’ym.
- O już jesteście, a zatem Percy. To jest twoja siostra Kornelia, Kornelio to jest twój brat Percy – no nieźle trochę oficjalny ton szacun dla centaura xDD
- yy.. Cześć? - powiedziała lekko zawstydzona dziewczyna wyciągając ku niemu rękę
- Cześć. Witaj w Obozie Herosów...- powiedział Percy ściskając jej rękę trochę mocniej niż było to potrzebne ona jednak dzielnie to wytrzymała. - A właściwie Mroczny mam małe pytanko, gdzieś ty się szlajał?!- zapytał oburzony
- Ja... no ten... ja..... Robiłem napad na fabrykę pączków.- na chwilę obecną nie mam lepszej wymówki....
- Ta... jasne, a ja to baletnica – i nagle wizja syna Pana Mórz w stroju baletnicy, musiałem się nieźle wysilić żeby nie wybuchnąć śmiechem – Ej! Chwila od kiedy to ty mówisz po ludzku? - jego mina, bezcenna.
- Od czasu akcji „Prezenty od Olimpijczyków” – odpowiedziałem po czym wzbiłem się w powietrze i wylądowałem przy źródełku w lesie. Nie mówcie nikomu ale to taka moja kryjówka przed światem.... Zauważyłam parę istotnych faktów po pierwsze widzę, że Percy coś nie pała miłością do Korneli. Po drugie Nico chyba się w niej zakochał i to z wzajemnością, po trzecie muszę przedstawić jej Annabeth... a po czwarte muszę zrobić plan jak obrabować fabrykę pączków z pączków. Mniam. No dobra zacznijmy od punktu trzeciego, napiłem się źródlanej wody i poleciałem w stronę domku Ateny, po drodze widziałem jak Nico trochę bardziej niż uprzejmie rozmawiał z Kornelią (nawet się przytulali), kiedy wylądowałem przy domku bogini mądrości zapukałem i otworzyła mi Ann we własnej osobie.
- Cześć Mroczny co ty tu robisz?
- Wsiadaj musisz kogoś poznać. - wsiadła na mnie i po chwili już lecieliśmy. Wylądowałem na plaży gdzie „rozmawiali” syn Hadesa i córka Posejdona podszedłem bliżej i Annabeth zsiadła, zbliżyłem się to wtulonej w siebie pary i trąciłem ich nosem. Zdezorientowani odwrócili się i widząc, że to ja uśmiechnęli...
- Mroczny, co ty tu robisz?
- Chcę ci kogoś przedstawić – wskazałem głową na Mądralińską, Nico w tym czasie gdzieś znikną pewnie nie chcąc przeszkadzać – To jest Annabeth grupowa domku Ateny
- Ann to jest Kornelia, siostra twojego chłopaka...-Powiedziałem
- Cześć miło mi cię poznać – powiedziała córka mądrości wyciągając rękę z uśmiechem na twarzy
- Cześć, mi także – odwzajemniła uścisk ręki… Tak te dwie zdecydowanie się polubią, ja to czuje całym brzuchem. Tę wymianę uścisków przerwał szanowny pan Percy
- Hej. - Powiedział krótko
- Percy nie wiedziałam, że po za Tysonem masz jeszcze jakąś boską siostrę
- Ja też nie... -Odpowiedział kwaśno syn pana mórz
- Co jest Percy? Masz trochę kwaśną minę – zapytała go Pani Mądra
- nic- odpowiedział krótko i szorstko patrząc na swoją siostrę, po czym znikną w wodzie
- on... Chyba mnie nie lubi...- Stwierdziła Nela
- nie martw się Nela mogę tak mówić?- Zapytałem nie chcąc dostać po głowie od Ann
- pewnie, że tak Mroczny
- no, więc się nie martw, Tysona też na początku nie lubił, a teraz są ze sobą strasznie zżyci
- skoro tak mówisz to tak pewnie będzie - po tych słowach razem z Ann poszły na spacer i tyle je widziałem. Tak, więc… Ja udaję się do stajni planować mój napad na fabrykę pączków...                                                   Kornelia

Moja historia zaczyna się w Los Angeles.
Dzień, jak co dzień. Nic nie zapowiadało czegoś, co wydarzyło się po moim powrocie do domu. Ale zacznijmy od początku. Obudziłam się o 6 rano. Jakoś nie mogłam spać. Wyjrzałam na powoli wschodzące słońce i stwierdziłam, że jestem bardzo samotna i nie mam, z kim dzielić moich snów, poranków i wieczorów. Nic. Ciągle tylko sama, szkoła dom i książka, tak wygląda moja codzienność. O 7 zeszłam na dół żeby coś zjeść. W kuchni spotkałam mamę.
- Hej.
-O. Cześć córciu.- Uśmiechnęła się do mnie i dala mi buziaka.- Jak tam się spało?
-Dobrze- skłamałam, nie chciałam żeby się martwiła. Wzięłam z szafki miskę, płatki i wyciągnęłam z lodówki mleko. Usiadłam naprzeciw mamy przy stole i w milczeniu zaczęłam jeść moje śniadanie. O godzinie 7: 30 moja mama zaczęła się zbierać do pracy i tak o 8 już jej nie było. Znów przytłoczyła mnie samotność. Znów sama w wielkim domu, który jest dla mojego dobra, ale ja się w nim dobrze nie czuję. Poszłam do siebie. Usiadłam na łóżku i zapatrzyłam się w niebo rozjaśnione słońcem. Nie wiem jak długo tak siedziałam. Gdy ocknęłam się z zamyślenia postanowiła orzeźwić się prysznicem, nie wiem, czemu ale w wodzie zawsze odnajduję spokój i siłę. Włączyłam wodę i weszłam do kabiny. Stałam tam dobre 20 minut zastanawiając się nad sensem mojego życia. Gdy zaczęła zbliżać się godzina 10 spakowałam książki i poszłam do garażu. Tam jak zawsze czekał na mnie mój przyjaciel. Czarny motor, na, którym mogłam uciec od tego świata. W tedy najczęściej jechałam na klif albo na plażę, byleby być blisko szumu fal. No cóż, teraz tego zrobić nie mogłam, ponieważ mam szkołę a muszę wam powiedzieć, że jestem prymuską i ulubienicą nauczycieli… szkoda, że nie uczniów. Chodzę do prywatnej szkoły, dla milionerów i mimo iż moja rodzina jest najbogatszą na wybrzeżu nie wzbudzam sympatii rówieśników. Lekcje mijały mi bardzo szybko. Tak, że o godzinie 15 byłam już w domu. Znów sama. Wolna a jednak uwięziona w złotej klatce. Ale co mogłam zrobić? Nic, więc wzięłam się za odrabianie lekcji. I nagle… słyszę coś na korytarzu. Myślałam, że to mama wróciła dziś wcześniej z pracy, ale nie, to było przerażające. Wyjrzałam na korytarz i zobaczyłam je, dwie brzydkie, to mało powiedziane, kobiety o wężowych nogach. Zbliżały się do mnie pół pełznąc pół idąc. Stałam jak wryta. Nie wiedziałam czy śnię czy to się dziej naprawdę i gdy były już o parę metrów ode mnie doznałam olśnienia. Mój instynkt przejął władzę nad moim ciałem. Adrenalina zaczęła działać do tego stopnia, że nie pamiętam zbyt dobrze tego, co się ze mną działo. Jakieś strzępki walki pojawiają się w mojej głowie, ale nic konkretnego. W pewnym momencie poczułam, że tracę przytomność, uderzyłam o coś twardego głową i w tym momencie film się urwał.
Następnego dnia obudziłam się w jakimś dziwnym miejscu. Leżałam na bardzo i to bardzo wygodnym łóżku z baldachimem. To, co czułam to ból w lewej kostce. Nie wydawał się jednak być jakimś poważnym obrażeniem miewałam już gorsze kontuzje. Dopiero po pewnym czasie zorientowałam się, że obok mnie ktoś siedzi. A mianowicie pewien chłopak o oliwkowej cerze, ciemnych oczach i chudej twarzy, na której widać było zmartwienie i troskę. Uśmiechnął się do mnie, ale nie powiedział nic. Zapatrzyłam się w niego jak w obrazek. Był bardzo przystojny, pod cienką tkaniną jego koszulki wyraźnie rysowały się mięśnie, które uniósłby wielki ciężar jednak teraz wyglądał tak jakby z waty, słaby i wycieńczony, z podkrążonymi oczami tak jakby nie spał przez całą noc. W końcu postano włam się odezwać, tylko, co mam powiedzieć?
- Gdzie jestem? – Jedyne słowa, które byłam w stanie wymówić, więcej już nie zdołałam wydusić, ponieważ te sprawiły mi straszny ból w klatce piersiowej aż skrzywiłam się na twarzy. On zaraz się zerwał żeby mnie powstrzymać od podniesienia się.
- Jesteś w bezpiecznym miejscu jednak walka z gorgonami bardzo cię wykończyła i musisz odpoczywać.- Te ostatnie słowa powiedział z taką troską jakby się o mnie martwił, a może tak było? Nie wiem.- Musisz zjeść trochę ambrozji. Dobrze? – i zbliżył mi coś do ust a ja je pokornie otworzyłam i poczułam cudowny zapach, a potem smak białej pitnej czekolady, którą niegdyś piłam z moją przyjaciółką, teraz jednak mieszka daleko ode mnie. Po tym poczułam się śpiąca i oddałam się w objęcia Morfeusza.
Obudziłam się po paru godzinach. Nie wiedziałam, która jest. W nogach łóżka leżały czarne spodnie i koszulka a napisem „Obóz Herosów”. Wstałam z niemałym trudem i ubrałam się. W momencie, gdy naciągnęłam koszulkę ktoś zapukał do drzwi.
-Proszę!- Powiedziałam. Gdy tylko drzwi się otworzyły zobaczyłam w nich centaura, jednak to, że umiałam go nazwać nie zmniejszyło mojego szoku.- Nazywam się Chejron i…
- Jesteś centaurem, wiem lubię mitologie grecką…, ale…
- Jak to możliwe, że jestem prawdziwy? No cóż centaury są boskimi stworzeniami tak jak bogowie obdarowani życiem wiecznym. Jedna nie przyszedłem tu po to żeby rozmawiać z tobą o istocie mojego jestestwa, jednak o tym, aby wytłumaczyć ci, co to wszystko znaczy, kim jesteś i dlaczego ciebie tu ściągnęliśmy.- Już kompletnie zapominałam o tym, że nie wiem gdzie jestem.- No, więc. To, że jestem przedstawicielem rasy centaurów już wiesz, znajdujesz się w Obozie Herosów, czyli jedynym na świecie miejscem gdzie dzieci takie jak ty są bezpieczne. W nocy zostałaś uznana i wiemy już, że jesteś córką Posejdona. Może to być dla ciebie szok, ale wiedz, że każdy tutaj ma boskie pochodzenie, powiem więcej, masz nawet przyrodniego brata, którego niebawem poznasz, a teraz muszę cię zbadać i zobaczyć czy wszystko się dobrze goi.- No to mnie trochę zaszokował. Po tych słowach Chejron kazał mi usiąść i zaczął od oględzin mojej kostki, która o dziwo już nie bolała. Gdy to się skończyło zostawił mnie samą żebym ochłonęła i pozbierała myśli. Siedziałam na łóżku, gdy wszedł ten chłopak, którego widziałam wcześniej przy moim łóżku. Teraz jednak wyglądał lepiej. Szedł sprężystym krokiem w moją stronę. Ubrany na czarno z mieczem o boku. Nie miał już tak podkrążonych oczu, ale nadal było w nich widać troskę.
- Hej. Jak się czujesz?
- Bywało lepiej, ale nie jest też beznadziejnie.- Chciałam się uśmiechnąć, ale chyba mi nie wyszło.
- Ja nazywam się Nico di Angelo, syn Hadesa. Dostałam misję oprowadzenia cię po obozie i odpowiedzenia na wszystkie nurtujące cię pytania.- Mówiąc to wyciągnął do mnie rękę i pomógł mi wstać, a następnie podał mi ramię abym mogła się na nim wesprzeć. Wyprowadził mnie z pokoju na korytarz potem do salonu i na ganek gdzie czekał ma nas piękny czarny rumak. Czekaj, to nie jest żaden rumak TO PEGAZ! JEEEJ! Nie no, to chyba sen, takie rzeczy się nie dzieją. Nico wsadził mnie na jego grzbiet skąd ujrzałam piękną dolinę otoczoną górami i otwierającą się na może. W tym przepięknym krajobrazie mieściły się też budowle w starożytnym stylu jednak wyglądające na nowe. Pole truskawkowe, teatr, stadion (także w starożytnym stylu), i domki wokół placu z stawem w jego centrum. Wszystko to było takie piękne, że myślałam, iż śni mi się to wszystko. Nico zwrócił jednak tego powietrznego wierzchowca w stronę gór, które znajdowały się za moimi plecami i poprowadził w stronę sosny, która wyglądała jak zaklęty w drzewo strażnik tego wzgórza.
- Ta sosna to sosna Thali, córki Zeusa, która przed paru laty miała znaleźć się w naszym obozie, ale już jakiś czas goniła ją chmara potworów. Nie buła w stanie ich odeprzeć, ale poświeciła się dla swoich przyjaciół. Ściągnęła ich uwagę na siebie, dając im czas na dojście do obozu. Jest tylko jedno, ale, nie umarła walczyć czy też ściągnąć pomoc od bogów. Gdy umierała jej ojciec zlitował się nad nią i zamienił ją w sosnę, która od tego czasu stoi na straży granicy obozu. Jednak kilka lat temu sosna ta została zatruta i była organizowana misja po Złote Runo, które ją uleczyło. Stało się jeszcze coś, mianowicie Runo zadziałało do tego stopnia, że wyleczyło także Thalię i wyrzuciło ją z siebie.
- Czyli jest ona w obozie?
- Nie. Przyłączyła się do łowczyń Artemidy. Kiedyś się dowierz, kim one są, ja nie potrafię ci tego wyjaśnić. – Mówiąc to trochą zmarkotniał.
- Wiem, kim są te tajemnicze łowczynie. Niejednokrotnie czytałam mitologią grecką i wiele takich. – Nico odwrócił się do mnie i spojrzał mi w oczy. Poczułam wtedy gorący dreszcz przechodzący całe moje ciało. Jednak szybko spuściłam wzrok zawstydzona. Gdy on opowiadał jeszcze o sośnie Thalii doszliśmy na szczyt. Spojrzałam na widok rozpościerający się przede mną i naszło mnie pewne pytanie
- Gdzie ja właściwie jestem?
- Na Long Island, niedaleko Nowego Yorku.
- Co?! Ja muszę wracać do domu! Mama się pewnie martwi gdzie ja jestem.
- Twoja mama o wszystkim wie, Chejron z nią rozmawiał.
- Jak to?
- To trochę bardziej skomplikowane…
- To zadzwonię.
- WYKLUCZONE! – Aż podskoczyłam na… pegazie. – Przepraszam. Nie chciałem ciebie przestraszyć. – Na twarzy Nico malowała się złość, ale nie na mnie, ale na niego samego. – Chodzi o to, że telefony ściągają potwory i jest to dla herosów niebezpieczne. Możesz wysłać iryfon, czyli skontaktować się dzięki bogini Iris, taki herosowy telefon.
- No może później… - Odpowiedziałam cicho. Na twarzy Nico widziałam wyraźnie ból i smutek. Z tego powodu ja także zrobiłam się smutna, ponieważ jest to jedyna znana mi osoba w obozie i nie chcę się z nim kłócić.
Nico zawrócił, a mój kary pegaz podążył za nim w dół doliny. Teraz jednak syn Hadesa nie szedł obok mnie tylko przed nami. Gdy znów znaleźliśmy się obok Wielkiego Domu stało się coś niesamowitego, a mianowicie ten nie dość, że latający koń przemówił!- A może polecimy będzie szybciej???
- To nie taki zły pomysł Mroczny. Co ty na to Kornelio???
- Co?... Tak… pewnie. Chwila czy ten pegaz… właśnie przemówił? Czy mam może omamy?
- Nie, nie masz omamów. Spokojnie.... Przyzwyczaisz się.... Kiedyś …. no, co ja tylko mówię prawdę Percy nawet o tym nie wie, że ja mówię... No to Nico, wskakuj!
- Ta… już pędzę…
- Ja to słyszę.
- Ale co takiego znowu? Przesłyszałeś się i tyle.
- Yhm… Ta jasne, jak zawsze. Tylko jedno mnie ciekawi, dlaczego te omamy słuchowe zawsze mam, gdy ty poruszasz ustami? A najlepsze jest to, że ruch twoich warg zawsze odpowiada temu, co słyszę…
-Nie jesteś tu od gadania tylko od latania!- Powiedział sadowiąc się na moim grzbiecie Nico.
-A to na pewno jest bezpieczne?-Powiedziałam z niewielkim lękiem.
-No pewnie!
-Tak, jeśli nie jadł dzisiaj pączków.
-Że…Że jak?
-Po nich dostaje małego świra… Nic ci nie grozi, w razie, co, złapie ciebie. – Nico wskoczył na Mrocznego, usiał za mną o objął mnie w pasie. Szepnął mi do uch żebym się trochę pochyliła do przodu, bo inaczej spadnę. I wzbiliśmy się w powietrze. Obóz widziany z lotu ptaka jest jeszcze piękniejszy. Przelecieliśmy nad domkami strzelnicą stawem, jeziorek kajakowym, skałką wspinaczkową i wieloma innymi rzeczami. Po powietrznym zwiedzaniu wylądowaliśmy przy zbrojowni i wzięłam stamtąd łuk i krótki miecz. Następnie chłopaki pokazali mi stajnię, wyobraźcie sobie stajnię pełną pegazów…, ale to wszystko piękne.
- Dobra to, co teraz??? - Zapytałam
- Teraz poznasz swojego brata.... – Odpowiedział mroczny z prawie niewidocznym nie smakiem
- Mojego brata? Został w Los Angeles. I do tego już go znam.
- Chodzi o twojego boskiego brata, czyli takiego, który ma takiego samego Boga, jako jednego z rodziców. Nazywa się Perseusz Jackson, ale mówimy na niego po prostu Percy, jego ojcem jest Posejdon tak jak twoim... - Powiedział Nico
- To idziemy po niego? – Odezwał się pegaz.
Tak, więc Nico prowadził mnie, a Mroczny wlókł się za nami do domków. Okazało się to tylko marnotrawieniem czasu gdyż nie było tam syna Posejdona. Stamtąd skierowaliśmy się do Wielkiego Domu, gdzie zastaliśmy Chejrona pochłoniętego rozmową z Percy’m.
- O już jesteście, a zatem Percy. To jest twoja siostra Kornelia, Kornelio to jest twój brat Percy – przedstawił nas sobie centaur.
- yy.. Cześć? - Powiedziałam lekko zawstydzona wyciągając ku niemu rękę.
- Cześć. Witaj w Obozie Herosów...- Powiedział Percy ściskając mi rękę trochę mocniej niż było to potrzebne, ale wytrzymałam to i uśmiechnęłam się do niego. - A właściwie Mroczny mam małe pytanko, gdzieś ty się szlajał?!- Zapytał oburzony
- Ja... No ten... Ja..... Robiłem napad na fabrykę pączków.
- Ta... Jasne, a ja to baletnica. Ej! Chwila, od kiedy to ty mówisz po ludzku?
- Od czasu akcji „Prezenty od Olimpijczyków” – odpowiedział Mroczny, po czym wzbił się w powietrze.
Percy rzucił jeszcze coś, co miało zapewne brzmieć „Cześć” do Nico i odszedł. Chejron zamienił z nami parę zdań a potem dokłusował na lekcje strzelania z łuków, których to zajęć był instruktorem. Po tym jakże miłym spotkaniu z moim przyrodnim bratem Nico zabrał mnie na plażę. Usiadłam na ciepłym piasku. Zdjęłam buty i zapatrzyłam się w morze. Syn Hadesa przysiadł się do mnie i zaczął mi się intensywnie przyglądać. Spojrzałam na niego z lekkim rozbawieniem i zawstydzeniem zarazem.
- No, co mi się tak przyglądasz?
- Ale ty jesteś piękna.
I pocałował mnie. Na początku byłam w szoku, ale później, gdy poczułam ciepło jego oddechu na moich ustach przysunęłam się do niego bliżej. Wplotłam ręce w jego miękkie włosy. On jedną rękę położył mi na tali, a drugą na plecach. Całowaliśmy się coraz namiętniej. W pewnym momencie przerwałam pocałunek mimo tego, że mogłabym tak się z nim całować chyba całą wieczność. Spojrzałam mu w oczy i pierwszy raz nie zobaczyłam w nich smutku, troski czy gniewu, ale radość i miłość.
- Nawet nie wiesz jak długo czekałem na tą chwilę.
- Przecież znamy się od kilku godzin.
- Ty mnie tak, ale ja obserwowałem ciebie już od dawna. Byłem przy tobie zawsze i wszędzie, patrzyłem na to jak zasypiasz i jak się budzisz. Już sam nie wiem ile razy musiałam się powstrzymywać żeby się nie ujawnić.
- Dlaczego tego nie zrobiłeś? Czułam się taka samotna.
- Wiem. To Bolało mnie najbardziej, ale takie było zarządzenie twojego ojca. Miałaś się dowiedzieć, kim jesteś jak najpóźniej.
- Ale dlaczego?
- Nie wiem. Z pewnością dla twojego dobra. – Spojrzał na mnie żeby zobaczyć jak na to zareaguję, ale j patrzyłam na morze z nic niemówiącym wyrazem twarzy.
- Dlaczego wszyscy robiąc coś dla mojego dobra tylko doprowadzają mnie do obłędu?
- Bo chcę cię chronić.
- Przed czym? Przede mną samą? Czy jak?
- Przed niebezpieczeństwem.
- A ty?
- Co ja?
- Ty też mnie przed czymś bronisz?
- Zawsze będę cię chronił. Przed śmiercią i przed potworami, przed każdym niebezpieczeństwem.
- Yhm… Tyle, że ja się tego nie boję. Nie boję się potworów czy śmierci. Jedyne, czego się naprawdę boje to samotności i kłamstw które mnie otaczają. A ty? Czego się boisz?
- Bałem się, że jak mnie poznasz to nie będziesz chjciała się ze mną zadawać i że mnie nie pokochasz.
- Dlaczego miałabym nie chcieć się z tobą zadawać?
- Bo jestem synem Hadesa.
- To raczej twoja zaleta niż wada. – Uśmiechnęłam się do nigoprzekornie, a on przytulił mnie i pocałował w czoło.
- Jesteś szalona, wiesz?
- Wiem.
- Za to właśnie cię kocham.- Tak, powiedział to, powiedział, że mnie KOCHA.
Przytuleni do siebie patrzyliśmy na ocean. Po pewnym czasie poczułam, że ktoś mnie szturcha. Odwróciłam się i zobaczyłam Mrocznego, a za nim jakąś blondwłosą dziewczyną.
- To ja się zmywam, ale będę w pobliżu. – Powiedział Nico.- Kocham cię.
Odchyliłam się żeby na niego spojrzeć, ale on… zniknął. No cóż, powiedział, że będzie blisko.
- Mroczny, co ty tu robisz?
- Chcę ci kogoś przedstawić – Wskazał głową na nieznajomą. – To jest Annabeth grupowa domku Ateny
- Ann to jest Kornelia, siostra twojego chłopaka...-Powiedział pegaz
- Cześć miło mi cię poznać – powiedziała córka mądrości wyciągając rękę z uśmiechem na twarzy
- Cześć, mi także – odwzajemniłam uścisk ręki… Tę wymianę uścisków przerwał Percy
- Hej. - Powiedział krótko
- Percy nie wiedziałam, że po za Tysonem masz jeszcze jakąś boską siostrę.
- Ja też nie... -Odpowiedział kwaśno syn Pana Mórz.
- Co jest Percy? Masz trochę kwaśną minę – zapytała go Ann.
- Nic- odpowiedział krótko i szorstko patrząc na mnie, po czym znikną w wodzie
- On... Chyba mnie nie lubi...- Stwierdziłam.
- Nie martw się Nela mogę tak mówić?- Zapytał powietrzny wierzchowiec
- Pewnie
- No, więc się nie martw, Tysona też na początku nie lubił, a teraz są ze sobą strasznie zżyci
- Skoro tak mówisz to tak pewnie będzie - po tych słowach razem z Ann poszłam na spacer. Córka Ateny opowiedziała mi, co nieco o Percy’m i o sobie, o tym jak zaczęli ze sobą chodzić. Powiedziała też, że chciałaby tak jak ja zostać architektem i że jest autorką przebudowy olimpu. 

Hejo

Cześć jest to mój pierwszy blog będzie on naoguł pisany z punktu widzenia Mrocznego. Ze spokojem przyjmuje krytykę. Komentarze mile widziane :D